Lieve vriend en muze,
Vorige week hebben we officieel afscheid van je genomen, maar onofficieel? In mijn hoofd, op papier?
Daar nemen wij geen afscheid. Lieve Jacov, want daar praten we nog even rustig verder.
In de afgelopen dertien jaar hebben we samen veel reizen gemaakt. Als muze en schrijver, spreker en luisteraar, maar vooral ook als twee vrienden die nieuwe en bekende dingen toch weer als nieuw beleefden. Want samen.
We maakten bijvoorbeeld een reis naar Graz, om jouw grote muze Harnoncourt te horen dirigeren. We reisden met de trein en verbleven in een fijn hotel, van waaruit we ook nog muzikale wandelingen en kleine tripjes maakten. Weet je nog, die chauffeur die zo moest lachen zonder dat we wisten waarom, omdat hij zo’n dialect had? En weet je nog, die voetbalsupporters op de laatste avond?
Ook reisden we door alle cantates van Bach, die jij me liet horen en waarbij je inging op muziek, tekst en thema. Elke twee weken kwam ik bij je langs. Eén cantate voor en één cantate na het eten, oftewel jouw goddelijke kookkunst.
Jaren daarvoor reisden we samen door mijn luisterfilms, waarbij je me begeleidde bij het inlezen en afwerken. Hier iets trager voorlezen, daar misschien nog wat geluid… Wanneer jij mijn muziek naspeelde, kreeg die een heel eigen kleur. Ik zet een voorbeeldje onderaan dit blog.
Tijdreizen, maakten we ook. WE deelden oude opnames en haalden herinneringen op aan plaatsen waar wij allebei gewoond hadden, zij het dan twintig jaar na elkaar. En terwijl wij samen vertelden, luisterden en lachten, tikte bij jou de klok door. Dwars door de muziek heen bijvoorbeeld, of door jouw verhaal. Dan ging je hem overschreeuwen, dat was grappig, en als je hem opwond sloeg hij zo snel dat het een soort ADHD-klok werd!
De laatste reis die ik wil noemen is een reis door de belevingswereld.
We liepen in gedachten samen op. Ik wilde altijd weten wat jij van situaties in de wereld vond. En je was er steeds als ik ergens vastliep. Of het nou een vriendschap of een leidmotief was: Jij belichtte de zaak op een unieke manier.
Openheid.
Dat is het woord. Openheid naar alle kanten, mensen en mogelijkheden.
Ik had nog wel meer reizen met je willen maken. Door Händel of Telemann, of de rest van de Engelse hitlijsten uit de jaren 80. Of naar verjaardagen, kerstfeesten en etentjes bij je lieve … Lees verder...