Rebecca Raadsen

Lieve Jacov

door

Lieve vriend en muze,

Vorige week hebben we officieel afscheid van je genomen, maar onofficieel? In mijn hoofd, op papier?
Daar nemen wij geen afscheid. Lieve Jacov, want daar praten we nog even rustig verder.

In de afgelopen dertien jaar hebben we samen veel reizen gemaakt. Als muze en schrijver, spreker en luisteraar, maar vooral ook als twee vrienden die nieuwe en bekende dingen toch weer als nieuw beleefden. Want samen.

We maakten bijvoorbeeld een reis naar Graz, om jouw grote muze Harnoncourt te horen dirigeren. We reisden met de trein en verbleven in een fijn hotel, van waaruit we ook nog muzikale wandelingen en kleine tripjes maakten. Weet je nog, die chauffeur die zo moest lachen zonder dat we wisten waarom, omdat hij zo’n dialect had? En weet je nog, die voetbalsupporters op de laatste avond?
Ook reisden we door alle cantates van Bach, die jij me liet horen en waarbij je inging op muziek, tekst en thema. Elke twee weken kwam ik bij je langs. Eén cantate voor en één cantate na het eten, oftewel jouw goddelijke kookkunst.
Jaren daarvoor reisden we samen door mijn luisterfilms, waarbij je me begeleidde bij het inlezen en afwerken. Hier iets trager voorlezen, daar misschien nog wat geluid… Wanneer jij mijn muziek naspeelde, kreeg die een heel eigen kleur. Ik zet een voorbeeldje onderaan dit blog.

Tijdreizen, maakten we ook. WE deelden oude opnames en haalden herinneringen op aan plaatsen waar wij allebei gewoond hadden, zij het dan twintig jaar na elkaar. En terwijl wij samen vertelden, luisterden en lachten, tikte bij jou de klok door. Dwars door de muziek heen bijvoorbeeld, of door jouw verhaal. Dan ging je hem overschreeuwen, dat was grappig, en als je hem opwond sloeg hij zo snel dat het een soort ADHD-klok werd!

De laatste reis die ik wil noemen is een reis door de belevingswereld.
We liepen in gedachten samen op. Ik wilde altijd weten wat jij van situaties in de wereld vond. En je was er steeds als ik ergens vastliep. Of het nou een vriendschap of een leidmotief was: Jij belichtte de zaak op een unieke manier.
Openheid.
Dat is het woord. Openheid naar alle kanten, mensen en mogelijkheden.

Ik had nog wel meer reizen met je willen maken. Door Händel of Telemann, of de rest van de Engelse hitlijsten uit de jaren 80. Of naar verjaardagen, kerstfeesten en etentjes bij je lieve … Lees verder...

Audio op maat minus de muziek

door

Lieve bezoeker, dat is lang geleden! Hoe gaat het met je?
Hier gaat het goed, al zou de radiostilte dat misschien niet suggereren. Wat er dan allemaal gebeurde, terwijl die radio niet uitzond? Daar zal ik je de volgende keer meer over vertellen.
Voor nu wil ik vooral even dit nieuws met je delen:
De muziek gaat verdwijnen uit audio op maat.
Ik heb gemerkt dat het componeren en remixen van muziek mij beter afgaat in de hobbymatige sfeer, en naar die sfeer wil ik de muziek dus terugbrengen. Uiteraard blijf ik luisterfilms illustreren met muziek, want zonder geluid of muziek zijn het luisterboeken. Die zijn ook leuk!
Natuurlijk blijf ik met veel plezier audio editen, teksten redigeren en inlezen op maat. Dus mocht je een tekst willen laten inspreken, een audiobestand laten schoonmaken of een tekst willen oppoetsen, mail me dan gerust via contact@rebexluisterfilms.nl. Ik zie uit naar je ideeën!… Lees verder...

track 5 in samenwerking met Mike Schipper

door

De afgelopen tijd heb ik voor Mike Schipper’s Youtube-kanaal de vijfde track mogen maken, welke meteen ook de eerste track vormt van een drieluik waarin Celtische en synthesizermuziek elkaar vinden met als thema: the pirate kingdom.
Hier is deel 1 van dit drieluik:

En hier is het vervolg:

Zodra het derde deel af is, mixt Mike Schipper de stukken achter elkaar tot het een verhaal vormt, dat Mike je met veel plezier zal vertellen.… Lees verder...

The trance of Egypt

door

Enkele weken terug mocht ik voor de muziekhoek van Mike Schipper’s Youtubekanaal, https://www.youtube.com/channel/UCJzzAKdlIijnLtORJsyrR2w , een track maken getiteld: The trance of Egypt. Het verhaal dat Mike hiermee vertelt beslaat het leven van een pharao, van geboorte tot het moment waarop zijn tombe wordt gesloten. Wil je met hem meewandelen op deze levensweg, dan kun je hem luisteren door hier te klikken:
… Lees verder...

Liefhebber van achterstevoren gedraaide muziek

door

Ergens in het jaar 1996 raakte de tape van een cassettebandje in de kreuk.
Daar begon het allemaal mee. Het bandje kraakte wat, bleef even stil en opeens klonken de spelcomputer, de parkietjes en de stemmen achterstevoren. Eerst VOND ik het vooral gek, maar algauw het mooiste dat er bestond! Ik begon bandjes te verkreukelen om het nog een keer te horen, en rende regelmatig naar mijn ouders omdat ik de boel gesloopt had. Die opnames waren me dierbaar, maar dat weerhield me er niet van het af en toe nog eens te proberen.

Recept voor achterstevoren gedraaide muziek en/of een kapotte tape::
1. Men neme een cassettebandje en haalt er wat tape uit.
2. Dit verfrommel je in je handen tot het helemaal in de knoop raakt.
3. Laat de tape los en draai met je duim aan één van de tandwieltjes tot de tape weer helemaal op de spoel zit.
4. Tot slot doe je het bandje in de cassettespeler en zet deze aan.
Nu kunnen er drie dingen gebeuren:
Hij kraakt even en speelt gewoon verder waar hij is gebleven,
Hij kraakt even en doet niks meer; de tape is gebroken en je kunt je bandje gedag zeggen, of de breuk opzoeken en met een stukje op maat geknipt plakband repareren.
Of hij kraakt even, en tadaaaa! Speelt het stukje achterstevoren. Hoera! Je hebt nu een dof, vernaggeld stukje tape! Geniet van de verdraaide woorden, aanzwellende echo’s en enge muziek.

Gelukkig kwam ik er jaren later achter dat je een bandje ook gewoon achterstevoren kon afspelen. Hiervoor had je een viersporenrecorder nodig. Het werkte heel simpel: Je deed er een bandje in op kant a, en liet kant b afspelen. Die klonk dan achterstevoren. Wat een mooi, helder geluid, en dat zonder iets te slopen! Ik kon er uren naar luisteren. Dat je met een viersporenrecorder ook muziek kon mixen of een hoorspel kon opnemen, was bijzaak.

Mijn bandjes heb ik inmiddels gedigitaliseerd, maar je hoort nog steeds dat ik ermee heb zitten klieren. Dan kun je toch beter digitaal de boel omdraaien? Hoor deze luisterfilmmuziek van Rebex in reverse:
… Lees verder...

Geluiden en muziek hoeven echt niet altijd

door

Zo, eens even kijken of er nog leuke filmpjes bij gekomen zijn. De meesten kan ik prima volgen. Hmm, deze titel klinkt interessant. Het verhaal gaat dieper in op een actualiteit. Zo krijgen we eindelijk het hele plaatje te zien. Even luisteren!

Een vlotte stem begint te babbelen, algauw versterkt door gillende mensen, sirenes en geraas. Mijn hart bonst. Harde klanken benadrukken elk woord, als de trailer van een thriller. Ik val zowat van mijn stoel. Zeg, moet dit? Is het al niet erg genoeg wat er gebeurde?
Intens droeve strijkers begeleiden de laatste woorden van een slachtoffer voor ze gruwelijk omkomt. Een mechanisch effect, schraperig en scherp snijdt door mijn ziel. Ze slaan me met muziek. Ze gutsen mijn gehoor. Het ene fragment vermengt zich met het andere; hier gejammer, daar alarm. De verteller praat genadeloos door. Stop, stop! Ik ben overtuigd!

Met een klap wordt alles stil, precies onder de juiste woorden. Dan volgt een hoog, klaaglijk geluid. Hebben ze nou serieus een doodskreet opgenomen en nog uitgezonden ook? Nee wacht. Het is een sirene die voor- en achteruit wordt afgespeeld, tot hij uiteindelijk galmend uitsterft. De verteller begint weer. Hou op. Hou op zeg ik! Ik ben al geschokt en bang en verdrietig! Vertel me alsjeblieft gewoon je verhaal. Laat die veel te mooie muziek en geluiden achterwege. Die zaten er niet in toen het gebeurde. Die voegen jullie toe om mensen te raken, omdat ze anders niet geraakt zijn.

Wat?
Niet geraakt zijn? Door zoveel ellende?
Zijn we dan zo afgestompt, zo ongevoelig dat het alleen nog lukt met knallende geluiden en muziek? Doet het ons dan niets meer tenzij het ons in het oor wordt geschreeuwd?

Kennelijk hebben we het zo prettig in onze warme huizen, met onze volle magen en pijnstillers, dat zaken als geduld, kou, honger of pijn uit ons systeem zijn. Daarom zoeken we iets dat ons kan vertellen: je leeft. Je houdt je adem in. Je hebt een hart, het bonst. Je voelt boosheid en medeleven, strijdlust en triomf. Gelukkig is de film er nog. Of het nieuwsbericht. Of de game. Kruip lekker in die huid, dan voel je tenminste dat je leeft.

Gisteren keek mijn vriendin iets met bombastische muziek. Het bleek een natuurdocumentaire te zijn. Gefascineerd bleef ik staan luisteren. Zoals de verteller sprak, en de muziek speelde, leek het wel een epos. Vol heldenmoed en tragiek…
“En?” vroeg … Lees verder...

Sociale media – een levensles

door

En, creatieveling, wat zou je in het komend leven willen leren?

Ik zou wel willen leren dat je niet alles wat je weet, of denkt, met anderen hoeft te delen. Dat er altijd een uithoekje in je hoofd mag zijn dat alleen jij kent.

Oké. Ga verder?

En dat dat uithoekje zo klein of groot mag zijn als jij maar wilt.

En hoe zou je dat willen leren?

Ik zou iemand kunnen worden die enthousiast is, maar tegelijk niet op wil scheppen. Die het oordeel van de mensen vreest nog voor het is geveld:
Waarom doe je dat/heb je dat gedaan, of niet gedaan? Had je niet beter? Vind je dat je, of vind je dit echt? Leg eens uit?

Dus een combinatie van openhartigheid en verlegenheid? Zeg maar, ambivert?

Zoiets ja.

Lijkt ons een prima plan. We stellen voor dat je één element uitkiest dat jou zo nu en dan helpt herinneren dat je je eigen uithoekje mag hebben. Een element waar je niet dol op zult zijn. Je zult er zelfs een beetje gek van worden. Wij zien hier dat over een jaar of zeventien, een sociaal medium ontstaat dat heel goed bij jouw aversie past.

zeventien? Ben ik dan niet wat jong?

Geen zorgen; je zult er pas tien jaar later hinder van hebben.

Oh-oh. Wordt het erg vervelend?

Soms, maar soms ook niet. Dat is nu juist de grap. Je zult er de zenuwen van krijgen, men zal je er veel negatiefs uit voorlezen, het zal lijken of iedereen door elkaar schreeuwt en dat niemand jou meer face to face inlicht. Maar, let op: Het medium zal jou ook helpen oude vrienden terug te vinden, en je naamsbekendheid te vergroten.

Ja maar, ik ga opscheppen toch niet leuk vinden?

Precies! Die twijfels, dat dubbele gevoel zullen jou steeds helpen herinneren aan je eigen uithoekje, en dat je die altijd mag hebben. Hoe groot of klein ook.

Dus een balans tussen opscheppen en niets meer zeggen.

Juist. Lijkt je dat wat?

Eigenlijk niet, maar het moet wel een uitdaging zijn hè! *Lacht*

*Lacht ook* Handen erop?

Handen erop!… Lees verder...

Red de Roland! (een terugblik)

door

Sinds een week is één van mijn verloren zonen terug, en wel de Roland Fantom x8. Waar hij heeft uitgehangen en waarom?
Hier een kleine terugblik:

Red de Roland!

Red hem van mij die erbij zit te eten en te drinken, waardoor hij nu helemaal verroest is… Het arme ding. Mijn Yamaha kijkt me verwijtend aan. “Hoe kun je mijn broer dit nou aandoen?” vraagt hij.
“Welke broer?” vragen mijn voetpedaal en nieuwe standaard, want die hebben hem nog nooit gezien.
“De Roland is een heel, heel mooi instrument,” begin ik te vertellen. “Ik heb hem in 2009 gekocht en toen was hij…”
“Als je hem zo mooi vindt, waarom heb je hem dan gesloopt?” vraagt de Imac streng.
Kijk, als mijn PC zo streng praat haal ik er mijn schouders over op. We kennen elkaar al jaren. Maar de Imac en ik moeten elkaar nog een beetje leren kennen (ik jou niet, zegt de Imac, je Iphone heeft me alles over jou verteld) dus ik weet soms nog niet hoe ik zijn intonatie moet interpreteren. En dus kijk ik beschaamd omlaag en begin mijn verhaal nog eens.
“De Roland is een heel mooi instrument, dat helaas door mijn toedoen nu bij dokter Da Capo zit, in Nietap , vlakbij Leek. Daar maken ze hem schoon, zetten er een nieuw klavier in en vervangen een paar knopjes, maar die had ik niet gesloopt hoor, echt niet! Die waren al zo toen ik hem kocht als demo, ik zweer!”
“No swearing,” zegt Microsoft word, die ik tegenwoordig in het Engels gebruik en niet zo houdt van stopwoordjes. Ik beloof niet meer te zweren en vertel verder; over de liefde op het eerste gezicht, toen ik hem in 2007 al zag staan, bekrast en sterk en prachtig, over hoe een vriend en ik hem in 2009 samen naar huis sleepten en hoe hij jarenlang op bureaus en gammele standaarden gestaan heeft. Het voetpedaal en de nieuwe standaard luisteren ademloos.
“Wanneer komt hij terug?” vraagt de nieuwe standaard.
“Vandaag of morgen, hoop ik,” antwoord ik en start mijn computer op. “Wij zullen afwachten. En terwijl we dat doen, zal ik jullie laten horen wat de Roland mij heeft helpen maken!”
Iedereen valt stil. Zelfs de Imac start op met zijn vrolijke muziekje, en de laptop laat zijn Windows 95-prelude horen, die ik zelf heb ingesteld. Allen luisteren naar Roland’s muziekje.
Kom gauw terug, … Lees verder...

Studio, eight years ago

door

Goedemiddag? Ochtend? Avond? Nacht?
Je weet het niet, want overal is het donker om je heen. Donker, en vooral doodstil. Er klinkt geen enkel geluid dan dat van je eigen ademhaling. Het is warm en ietwat klam, het lijkt zelfs steeds warmer te worden.
Waar ben je toch?
Voorzichtig tast je om je heen; de wanden zijn zacht en bobbelig en laten zo een meter ruimte. De zoldering, al even zacht, zit vlak boven je hoofd.
Met bonzend hart begin je je af te vragen of er ook ergens een lichtknop zit, of nog beter: een deurknop!
Dan begint er een stem te spreken. Een stem die van alle kanten lijkt te komen, zo luid en helder klinkt ze in de doodstille ruimte! De spreekster vertelt, en verhaalt van duizend dingen. Ze spreekt in een gloednieuwe microfoon en drukt zo nu en dan zachtjes op het toetsenbord.

Het is middernacht en ik zit in mijn geluidsdichte studio, waar niemand me hoort en ik niemand kan horen.
Wees gerust: boven in het hoekje zit de haak waarmee je de deur kunt openen.

Op 7 september 2013 begon mijn oom (www.zenvolzingen.nl en ‘Www.RaEnGaya.nl) aan de bouw van deze studio. Tussen de panelen van de wanden zit glaswol, om het geluid van binnen naar buiten te dempen, en aan de binnenwanden zit het welbekende isolatiemateriaal dat, behalve de acoustiek, ook het geluid naar twee kanten dempt. Hij is groot genoeg om comfortabel achter een tafeltje te zitten waarop een microfoon staat vastgeschroefd, en er is zelfs ruimte om nog wat rommel te laten slingeren. Geluidskaart, toetsenbord, paar dozen…
De studio staat op wieltjes, net hoog genoeg om er een geruisloze laptop onder te verstoppen. En genoeg ruimte erbovenop om er vanalles op kwijt te kunnen. Wat een ding!
Maar het mooiste is natuurlijk die massieve deur. Je trekt hem dicht en bent compleet weg van de wereld…
Peter heeft, zeg maar gerust, dag en nacht gewerkt, gezaagd, geschroefd, gesjouwd, gehoest (dat was dus het glaswol…), gemeten, berekend, getimmerd en geplakt. Soms mocht ik ook even helpen, bijvoorbeeld door tegenkracht te geven als hij aan het schroeven was, en door te helpen het hele gevaarte op zijn rug te draaien. En natuurlijk de typische klusjes als koffie brengen, eten maken en hem helemaal platknuffelen!
Op het einde kreeg mijn oom ook nog wat bijstand van mijn oud-leraar muziek, die net als hij erg handig … Lees verder...