Rebecca Raadsen

Andere goden moeten vaak lachen als ze me weer eens in het gras zien liggen kijken naar de wereld. Dan zeggen ze dingen als: “Ah, to be young!” Of: “Ik wou dat ik zoveel tijd had om te relaxen.”
Blijkbaar vinden ze het saai. Toegegeven, bepaalde diersorten vallen in herhaling. De mens bijvoorbeeld. Bouwen, breken. Bouwen, breken. Wat vinden ze daar nou aan?
Toch vind ik het leuk om te kijken. Wie zal er vandaag de hoogste toren bouwen? Wie zal er vandaag beginnen over welke god de beste is? Ik hoop nog steeds dat ze mij een keertje kiezen. Of ons allemaal.

Gefascineerd staar ik naar het uitvinden, het doodgaan en het feestvieren. Dan valt mijn oog op een mens die steeds op dezelfde plek blijft. Ik zoom in, steeds verder in, en zie hem aan een tafeltje zitten. Op de tafel ligt een papier en op dat papier tekent hij de wereld. Op die wereld wordt uitgevonden, gedood en feest gevierd. Het is een aardige schets van de werkelijkheid. Ik blijf een tijdje kijken en zoom dan weer uit. Het wordt algauw saai. Gauw check ik de laatste oorlog om geen aflevering te missen.

Na een tijd kijk ik opnieuw naar het persoontje aan de tafel. Hij zit er nog steeds. Waarom? Hij wint er niets mee; geen voedsel, geen macht. Ik wil weten waarom hij het doet.
zijn schets is echt gedetailleerd. Bijna de hele wereld staat erop. Zelfs zijn eigen poppetje, inclusief de tekening waar hij aan werkt. Ik zoom nog wat verder in, en ontdek ook op de getekende tekening de wereld. Met kunstenaar. Met tafeltje.
Ik zoom in op de getekende tekening, maar zodra ik ook daar een kunstenaartje zie knijp ik mijn ogen dicht. In één klap zit ik weer buiten.

Ik wrijf het zonlicht weg. Die zon stond ook op de tekening. En op de tekening van de tekening van de tekening, en wie weet ook op de tekening daarvan. Waarom doet hij dat? Stom mens. Hij maakt me helemaal in de war.
Zuchtend sta ik op en ga iets anders doen, terwijl ergens achterin mijn hoofd het idee knaagt dat dit ook maar is getekend. Dat ergens een jonge god op me neerziet, en zich afvraagt waarom ik toch steeds in het gras lig en kijk.

Op een dag, een goeie dag, loop ik fluitend over de sportlaan. Ja, vandaag is goed. Vlindertjes, vogeltjes, zonnetjes, wolkjes en een hond die ligt te zonnen in iemands voortuin. Op deze dag ga ik eindelijk profiteren van mijn baantje als postbezorger. Ik verlaat mijn vaste route en loop naar het huis van mijn schatje, mijn duifje, mijn engeltje, mijn… enfin, mijn potentiële levenspartner.
Ik heb hier een brief, een rasechte liefdesbrief. Weg computer, weg standaardgedichtjes van internet. Ik heb een vel papier gepakt. En niet zomaar één; een mooi, wit, met hartjes omlijnd vel papier. Ik heb er met een echte Parkerpen op geschreven, die ik in een vergeten la terugvond. Ik heb helaas wel een vlekje gemaakt, maar met een beetje fantasie was dat een traan van geluk. Ja toch? Ik bedoel de tranen staan me nabij als ik denk aan haar, mijn vosje, mijn honneponnetje, mijn godinnetje, mijn… enfin, mijn aanstaande bruid.
Ik heb er, na het schrijven, wat aftershave op gedruppeld. Weet ze meteen hoe lekker ik ruik. En toen heb ik er wat gedroogde bloemetjes bij gedaan, en toen heb ik het in een kaart gestopt met zo’n muziekje erin. Geen Happy Birthday of Jingle Bells, maar My love, oh my love, oh my dearest dearest love, van een zoetsappige jammerband waarvan ik de naam vergeten ben. Die kaart heeft ook nog lichtgevende sterretjes. Als ze nu niet voor me valt, mijn popje, mijn liefje, mijn regenboogje, mijn prinsesje, mijn… enfin, mijn toekomstige huisvrouw, dan mag ik door een hond worden gebeten bij het bezorgen van de brief.
Op dat moment gloeien de oogjes van de hond rood op. Hij komt overeind, de tong uit de bek. Hij knarst en piept terwijl hij zich uitrekt en geeuwt. Dan ziet hij mij en er begint iets in zijn hoofd te bliepen. De oortjes draaien zoemend rond. Dan stormt hij op me af. Ik probeer weg te rennen maar hij heeft mijn broekspijp vast. Ik ontmoet de harde, kille straatstenen. Oh de vernedering, de pijn! Hij heeft de brief gevonden en begint hem roestig piepend en mechanisch grommend te verscheuren. Auw, m’n hart! M’n arme, arme hart!
Ik kijk naar de hond en hij kijkt terug. Zijn rode ogen flikkeren als fietsdynamo’s. Dan begint er een stem te spreken.
“Gegroet Romeo, Casanova, Don Juan of Don Quichot. Ik ben Cupideath3,11 van de organisatie Anti-Valentijn. Dit is uw laatste waarschuwing. Bij de volgende brief met als bestemming uw geliefde, wordt u door onze speciale eenheden verwijderd. Met vriendelijke groet: Uw ex, haar vriend, haar moeder en de rest van de gemeenschap.”
Klik.
De hond draait zich om, loopt houterig naar zijn gazonnetje en gaat liggen. Oogkleppen schuiven over zijn koplampjes en alles is stil.
Teleurstelling, oh de teleurstelling… Gebroken lig ik op de straatstenen in m’n nette pak. Het spijt me mijn kippetje, mijn moeder de vrouw, mijn honingkoekje, mijn… enfin, mijn verloren liefde.

Eenzaamheid in een trendy hoesje

Vol verwachting klopt haar hart. Daar is hij dan! Klein, plat, weinig knopjes en veel scherm… eindelijk! Haar nieuwe, dit keer goed werkende telefoon!
Of, smart phone. Telefoons of nog erger, GSM-metjes, daar doen we niet meer aan. Trouwens, dat verlepte ding ligt onderin de vuilniszak.
Yes! Nu heeft zij ook Babbling Brook, net als haar vrienden, klasgenoten, familie en de rest van de wereld! Ze vroeg zich al af waar de mailtjes en de Soulbookberichtjes waren gebleven. Hielden ze niet meer van haar?
Tuurlijk wel. Alleen had ze geen Babbling Brook.
Tevreden kruipt Merel op de bank en begint haar tele, eh, smart phone te verkennen. Het werkt prachtig! Intuïtief, lekker visueel. Algauw heeft ze haar applicatie gekocht en geïnstalleerd.
Wie zal ze het eerst een babje sturen? Na al die tijd? Denise dan maar? Roy gaat eigenlijk voor. Hoewel, mama en Alex zouden ook wel willen weten hoe het met haar is…
Eerst een Babble ID aanmaken. Roepnaam, voorletters, achternaam, e-mail, gebruikersnaam, wachtwoord…
“Attentie: Vul hier uw Babble ID en wachtwoord in.”
De velden zijn weer leeg. Ze begint opnieuw. Bij het ID aangekomen tikt ze Blackbird479, wachtwoord fony.
“Attentie: Uw wachtwoord moet minimaal uit acht tekens bestaan.”
De velden zijn weer leeg. Ze tikt alles opnieuw tot ze bij gebruikersnaam en wachtwoord is gekomen. Dan maar Phonie met PH en i e! Wacht, dat zijn er zes. Oké: Blackbird, dat zijn er al negen.
“Attentie; Uw wachtwoord moet minimaal één cijfer bevatten.”
Ze zucht en voert alles opnieuw in. Eén cijfer? Prima! Een één! Eén blackbird, en nou verder! Met enigszins zere duimen tikt ze haar derde wachtwoord in. Drie keer is scheepsrecht.
“Attentie: Uw wachtwoord moet minimaal één hoofdletter bevatten.”
Voor de vierde keer is alles leeg. Ze schudt haar handen en schrijft Blackbird1 met een hoofdletter. Ja? Is het klaar nu?
Een zucht van opluchting. Ze is in het volgende schermpje. Naam: Merel van Dongen. Telefoonnummer: Dat ze dat niet eens weten, ze gebruikt het nu!
Volgende schermpje. Adres, postcode en woonplaats. Ze zijn ook niet een beetje nieuwsgierig bij Babbling Brook.
Volgende schermpje. E-mailadres. Dat kan ze nog begrijpen. Voor als ze dat rare wachtwoord vergeet.
Mooi zo, nu kan ze…
Nog een schermpje. Synchronisatie met haar Longcall-account. Ze heeft niet eens een Longcall-account! Weg, nee dank je, verder!
Volgend schermpje. Ja wat nou weer! Synchronisatie met haar Soulbookaccount? Ze schudt haar handen nog eens, neemt een slok koffie en drukt op ‘niet nu’.
“Attentie: Eén of meerdere velden zijn niet correct ingevuld. Probeer het over zeven uur opnieuw.”
Ze is weer terug bij af.
Overal lege, witte velden. Stilte in plaats van vrienden en familie.
Eerst is er een brok in haar keel. Dan overspoelt een woedende golf haar verstand. Met een grom smijt ze haar gloednieuwe smart phone weg. Een galmend gestuiter, het breken van glas. Zij en het scherm, nu glanzend zwart, kijken elkaar aan.
Dan laat ze zich op de grond glijden en begint te huilen.

Vroeger, toen ik dom en onwetend was, hield ik van alles met een vacht: Honden, katten, cavia’s en knuffelbeesten. Ik was een beetje zoals die mensen die op straat een wildvreemde hond tegenkomen en er onmiddellijk op afvliegen, zonder toestemming van baas of hond, onder de woorden: “Koetsjiekoetsjiekoe!” Net als die mensen was ik van mening dat een vacht er uitsluitend was om te aaien, te kroelen en te knuffelen.
Uiteraard werd ik zoöloog, want dieren. En vacht. Stiekem hoopte ik weleens op een mooie, spirituele ontmoeting met een tijger of een jakhals, die net bijkwam van zijn verdovingspijltje.
Ik hield van alles met een vacht en dat mocht iedereen weten; met of zonder.

Ik hield ook van de kou. Dit bracht me uiteindelijk op een expeditie naar het hoge noorden, om te onderzoeken of de bepelsde bewoners zich konden aanpassen aan het veranderende klimaat.
Uiteraard had ik niet op zoveel kou gerekend. Bij kou dacht ik aan een gezellige kerst, een verkwikkende duik in het buitenbad en een behaaglijke herfst. Niet aan de haast verzengende kou die ons onwelkom heette toen we van boord gingen. Eerlijk gezegd schrok ik er een beetje van. Dit was een soort kou die ik nog nooit had meegemaakt en ik vreesde dat ik ondanks mijn voorzorgsmaatregelen mijn mening drastisch moest herzien.
“Pas op voor ijsberen,” had mijn man gezegd. “Ze zien elk ander dier als prooi, dus ook de mens.”
“Daar ben ik mij van bewust,” liet ik hem weten en ging verder mijn tas inpakken. Een beetje aan me gaan twijfelen zeg. Ik had toevallig veel ervaring met wilde dieren en ook met beren: If Brown lay down, if black fight back, if white say goodnight.
Trouwens, ze hadden een vacht. Dat maakte ze per definitie mooi.

Hoe dom kon ik zijn.

De eerste twee weken van de expeditie gingen voorbij in een heerlijke (misschien wat koude) roes. We bestudeerden het gedrag van kuddes rendieren, de vraatsporen van kleine knaagdieren en vingen zelfs een glimp op van de poolvos. Ik kon die dag niet meer werken van verliefdheid.
Toen kwam de dag waarop ik leerde niet langer dom en onwetend te zijn.

Ik liep om ons kamp heen met paaltjes en struikeldraad, omdat er volgens mijn collega’s al twee ijsberen waren gezien. Ze hadden gezegd dat ik een flinke omtrek moest maken. Ik had geen idee of ik genoeg draad bij me had; wist alleen dat de rol ontiegelijk zwaar was en dat ik echt niet in de buurt wilde zijn als ze het onder stroom zetten.
Zoals altijd kneep ik mijn ogen toe achter mijn sneeuwbril, lichtelijk verbaasd toen ik in de constant witte achtergrond iets zag bewegen.
Het was niet zozeer een ijsbeer, als wel de sneeuw zelf die een neus, een paar ogen en wat grote teennagels gekregen had. Ze kwamen op me af alsof ze de rest van hun lichaam vergeten waren.
Ik bedwong mijn eerste impuls – omdraaien en wegrennen – en zocht mijn geheugen af naar wat me nu te doen stond. Mijn hoofd was echter even blanco als de wereld om mij heen. Waar advies moest klinken was nu stilte, enkel nog het berenrijmpje dat ik in Amerika geleerd had.
If Brown lay down. If black fight back. If white say goodnight.
Ik fronste. Dit schoot niet op. Ik liet mijn draad en paaltjes vallen en ging er vooralsnog vandoor. Niet te langzaam, niet te snel. Laat hem weten dat je geen prooi bent en ook geen bedreiging vormt.
Ik denk dat ik op dat moment veel angst voelde, maar ook iets anders. Iets van verdriet. Ze hadden me verraden, dacht ik. De mooie dieren met hun mooie vacht en gratie en sierlijkheid… Ze hadden zich tegen me gekeerd.

Het moment daarop speelde zich zo langzaam af dat het nu net lijkt of het zich een paar keer heeft herhaald. Knerpende voeten, een snuif, een klap. Knerpende voeten, een snuif, een klap. Repeat.
Het knetterde. In mijn hoofd en voor mijn ogen. Er klonk een schreeuw als gehoord door een muur van watten. Ik kan je niet zeggen of ik in mijn schouder of mijn hoofd geraakt werd, daarvoor deed het teveel pijn, maar ik weet nog dat hij zich over me heen boog. Ik greep in zijn vacht in een lachwekkende poging me te verdedigen. De vacht voelde besneeuwd, ruw en klitterig. Nog een klap tegen mijn hoofd. De roestige smaak sijpelde mijn mond binnen. Er volgden vele klappen en een schaargebit dat gemaakt was om mij kapot te maken. Nog half levend lag ik aan zijn voeten terwijl gegrom en hete adem nauwelijks voelbaar waren van de pijn. Overal was bloed en kou en vacht.
“Goodnight,” dacht ik versuft. Heel langzaam voelde ik alles verdwijnen. De pijn, de herrie, de sneeuw in mijn gezicht en de vacht tussen mijn vingers.

Op dat moment hield ik op met dom en onwetend zijn.
In een volgend leven zou ik wijzer zijn. Ik zou vacht niet langer asociéren met aaibare lieve schattigheid. Immers hebben labradors en Rottweilers een even sterk gebit, en zijn de vachten van gorilla’s, poema’s en coala’s helemaal niet bedoeld om te strelen.
Voortaan zou ik ze met vrede laten, de dieren met een vacht, verenkleed of schubben. Ze zitten niet op de liefde van een mens te wachten.