Tot de verbeelding
Rebecca Raadsen Wanneer ik een gewoon boek lees is er als het ware een innerlijke stem die de woorden voorleest. Een luisterfilm is Een totaal andere ervaring; De combinatie muziek en woord zuigt me in het verhaal. Hij leidt mij naar de wereld achter de woorden, door de schrijver opgeroepen ofwel door mijn fantasie bij de woorden geschapen.… Lees verder...
De muziek is sfeervol en past precies in het verhaal. De geluiden maken het tot een soort hoorspel. Het voorlezen en de intonatie sluiten daar mooi op aan.… Lees verder...
Overweldigend, opwindend, hartverscheurend mooi. Tot het eind toe spannend en verrassend.… Lees verder...
Jouw luisterfilm is iets heel anders dan een boek of een film. Het is een wonderlijke beleving. Welkom in mijn Ziel blijkt een genre binnen het fantasy/genre. Soms wat bevreemdend, maar mytisch en spannend, avontuurlijk en liefdevol. Ik stapte bijna letterlijk een nieuwe wereld binnen. Eerst luisterde ik verwonderd, nieuwsgierig naar elke klank, elk geluid, elke zin. Wat ik daardoor zag met mijn ogen dicht was het avontuur en de magie. Geleidelijk nam het verhaal me in zich op. Begon ik hongerig te worden naar die zielmeester. Ik wilde weten hoe het Gaisha zou vergaan en raakte een beetje verslingerd aan die naïeve Shafa Li en aan meester Muramasa. Je hebt mij iets nieuws laten proeven. En het smaakt naar meer. Gelukkig heb ik nog een heel boek 2 om te beleven.… Lees verder...
Even een paar woorden die in me opkomen bij het lezen van jouw verhalen: geheimzinnig,spannend,onvoorspelbaar, verrassend, sinister, eng, cynisch, komisch, indrukwekkend, meeslepend.… Lees verder...
Je bent geen blinde schrijfster. Je schrijft juist adembenemend visueel. Je leest prachtig in en muziek en geluid zijn een eenheid. Ik dring zonder moeite door in het verhaal. Of liever: het verhaal dringt in mij.… Lees verder...
In 1 woord: geweldig! Je wordt mee gesleurd in het verhaal, door de muziek en geluiden eromheen. Verder vind ik het een fijne stem om naar te luisteren. Het lijkt net of je naar een film luistert, maar dan één waar geen beelden voor nodig zijn.… Lees verder...
Hieronder vind je een fragment uit Zielespinsels, het derde en laatste boek uit de trilogie ‘Welkom in mijn ziel’:
… Lees verder...De inspiratiebron
Een fragment uit het boek Zielespinsels
Herinneringen.
Die waren het enige dat Takuri nog had in deze vreemde nieuwe tijd. Wat had de wereld zo drastisch veranderd? Hoe kwam hij hier, waar kwam hij vandaan?
Zelfs binnenin zijn ziel wist men het niet. Maar hij was deze wereld dankbaar. Alles was anders, maar er was volop leven om te verschalken.
Hij keek naar al dat leven, en hoorde de regen vallen.
De regen viel het eerst in nuchter Angelsaxië, waar iedereen het goed had en klaagde over het weer.
Zachtjes tikte hij tegen het raam. Een schrijver zat op zijn pen te kluiven. Zijn blik gleed van de blauwe lijnen in zijn schrift naar de berg propjes in en om de prullenbak. Hij zat hier al een uur. Kom op! Het was bijna Halloween, zijn specialiteit, en het was al een maand geleden dat ze hem vroegen.
Hij keek naar buiten. Overal grijstinten en een poging tot kleur. Geen wind, geen donder en bliksem. “Misschien toch maar wat series kijken voor een idee,” mompelde hij.
Nauwelijks waren hem die woorden ontsnapt of de deur ging krakend open. Een kille windvlaag deed zijn schrift wapperen. Dit leek er meer op. Hij begon ijverig mee te schrijven. De wind, de piepende deuren, een gebonk beneden. Voetstappen op de trap. Perfect!
Hij stopte.
Bij de deur stond een vreemdeling. Verbijsterd vergat hij dit te noteren. “Hallo?”
De man die onuitgenodigd zijn schrijfdomein betrad, was van onbestemde leeftijd, jong en oud tegelijk. Hij was rijk gekleed, had lang zwart haar en ogen in de kleur van een soort violet.
“Hoe kom je hier binnen?”
Hij glimlachte. “Vergeef me. Uw achterdeur stond open, en Ik zag u daar zo zitten kniezen alsof u wel wat hulp kon gebruiken.” Hij stak een smalle hand uit. “De mensen noemen mij Amatis, meester van de inspiratiebron.”
“Welke inspiratiebron?”
“Elke,” antwoordde de man. “Zal ik u hem laten zien?”
De schrijver aarzelde. Amatis, dat klonk verdacht als amateur.
Takuri spoorde hem zwijgend aan. Oh aarzel toch niet! Ga met hem mee, ga…
“Ik wil best wel even komen kijken, maar mijn moeder, ze weet niet…”
“Laat een briefje achter,” zei de bezoeker. “Voor u het weet bent u weer hier. De inspiratiebron is een zee van tijd.”
Schouderophalend schreef hij het briefje en volgde hem naar buiten. Met vreemde mannen meegaan was niets voor hem, maar een … Lees verder...
Inspiratie, ingeving, de intuïtie en de flow. Het heeft wel duizend namen en iedereen herkent het als het komt.
Hieronder wil ik vier momenten met je delen waarop mijn muziek of schrijfsels loopjes met me namen, het toeval iets heel grappigs deed en de inspiratie mij besprong.
1. De vonk
Er was eens een schrijver die niets wist te schrijven. De deadline sloop gevaarlijk grommend naderbij, en dus besloot de schrijver iets te schrijven over een schrijver die niets wist, en over de gevaarlijke zoektocht die daarop volgde…
Op het moment dat hij dit besloot te schrijven, begon het bloed te gloeien in zijn aderen. Hij steeg op, kwam tot leven, schreeuwde het van de daken, klom er weer af en schreef zijn verhaal.
Dit soort momenten zijn niet te vangen. Zij vangen jou. Aan de deadline ben je dan ontkomen, maar niet aan de inspiratie.
2. De knop
Een musicus haalde traag adem terwijl zijn handen werktuiglijk langs synthesizer en computer gingen. Hier iets harder, daar een fade-out. Hier misschien een spoortje minder, of toch een ander instrument. Hij was in een trance die al uren duurde, en besefte niet hoe lang hij hier gezeten had.
En toen ging er een knop om.
“Klaar.”
Zomaar uit het niets klonk de geluidloze stem. “Stop. Het is klaar. Niets meer aan doen.”
Verbaasd keek de man naar zijn scherm. Hij wist niet waar dit gevoel vandaan kwam, maar sinds die laatste kleine wijziging was het stuk opeens af.
3. De rem
“Zo, eens kijken hoe dit verhaal verder gaat. Ik denk dat er dit of dat gebeurt, en eigenlijk weet ik dat wel zeker. Ik heb immers braaf mijn opzetje gemaakt en weet precies wat de personages zullen gaan doen, en zo niet, dan heb ik toch tenminste een vage outline in mijn ho…
Hooo!
Wat doen jullie nou personages? Dit stond niet in het script! Kom terug jullie! Waar zit jullie rem?
Pff, oké. Dan ga ik wel verder zonder jullie.
Ah nee! Nee jongen dit meen je niet. Dit ga je je lezers niet aandoen toch?
Te laat. Al gebeurd.
Zucht. Nou, voor deze keer laat ik het staan. Maar de volgende keer ga ik niet achter mijn eigen verhaal aanhollen hoor!
4. De goede fout
“Dat wordt mooie muziek, dit hoofdstuk wordt echt gaaf. Hoeveel sporen heeft deze scene eigenlijk?
Dertig?
Man dat is veel! Hoe weet ik … Lees verder...