Rebecca Raadsen

Goedemiddag? Ochtend? Avond? Nacht?
Je weet het niet, want overal is het donker om je heen. Donker, en vooral doodstil. Er klinkt geen enkel geluid dan dat van je eigen ademhaling. Het is warm en ietwat klam, het lijkt zelfs steeds warmer te worden.
Waar ben je toch?
Voorzichtig tast je om je heen; de wanden zijn zacht en bobbelig en laten zo een meter ruimte. De zoldering, al even zacht, zit vlak boven je hoofd.
Met bonzend hart begin je je af te vragen of er ook ergens een lichtknop zit, of nog beter: een deurknop!
Dan begint er een stem te spreken. Een stem die van alle kanten lijkt te komen, zo luid en helder klinkt ze in de doodstille ruimte! De spreekster vertelt, en verhaalt van duizend dingen. Ze spreekt in een gloednieuwe microfoon en drukt zo nu en dan zachtjes op het toetsenbord.

Het is middernacht en ik zit in mijn geluidsdichte studio, waar niemand me hoort en ik niemand kan horen.
Wees gerust: boven in het hoekje zit de haak waarmee je de deur kunt openen.

Op 7 september 2013 begon mijn oom (www.zenvolzingen.nl en ‘Www.RaEnGaya.nl) aan de bouw van deze studio. Tussen de panelen van de wanden zit glaswol, om het geluid van binnen naar buiten te dempen, en aan de binnenwanden zit het welbekende isolatiemateriaal dat, behalve de acoustiek, ook het geluid naar twee kanten dempt. Hij is groot genoeg om comfortabel achter een tafeltje te zitten waarop een microfoon staat vastgeschroefd, en er is zelfs ruimte om nog wat rommel te laten slingeren. Geluidskaart, toetsenbord, paar dozen…
De studio staat op wieltjes, net hoog genoeg om er een geruisloze laptop onder te verstoppen. En genoeg ruimte erbovenop om er vanalles op kwijt te kunnen. Wat een ding!
Maar het mooiste is natuurlijk die massieve deur. Je trekt hem dicht en bent compleet weg van de wereld…
Peter heeft, zeg maar gerust, dag en nacht gewerkt, gezaagd, geschroefd, gesjouwd, gehoest (dat was dus het glaswol…), gemeten, berekend, getimmerd en geplakt. Soms mocht ik ook even helpen, bijvoorbeeld door tegenkracht te geven als hij aan het schroeven was, en door te helpen het hele gevaarte op zijn rug te draaien. En natuurlijk de typische klusjes als koffie brengen, eten maken en hem helemaal platknuffelen!
Op het einde kreeg mijn oom ook nog wat bijstand van mijn oud-leraar muziek, die net als hij erg handig … Lees verder...

Vandaag was het oorlog op de werkplek van Rebex. Dat wil zeggen snoerenoorlog. Ze lagen, kronkelden, slingerden en hingen overal. En een knopen dat erin zaten! Wij zijn allen met elkaar verbonden, ofwel alles zit met alles in de knoop. Computers met USB-hubs, keyboards met geluidskaarten, een mengpaneel met iedereen. Jacksnoeren, midikabels, stroomtoevoer en stekkerdozen overal.
Vroeger noemde ik dit mijn snoerenjungle. Die naam zal ik moeten herzien. Want nu snap ik waar het woord wirwar vandaan komt.
Het is gewoon een wirewar zonder e!… Lees verder...

Mensen schrijven blogs, sociale media en boeken vol over hun trouwe geleidehond. Wel, ik wil daar een stokje voor steken. Mag ik u voorstellen? Mijn mooie witte blindengeleidestok!
Mijn scepter, mijn lantaarntje, en mijn trouwe vriend.

Beschrijving
Deze stok is gemakkelijk te herkennen; wit met twee rode banden eromheen. Het handvat is zwart en aan de punt zit een balletje waarmee hij vrolijk over de grond scharrelt op zoek naar obstakels, texturen en stoeprandjes. Het balletje was, geloof ik, ooit ook wit.
een alledaagse blindenstok, of rolstok, zul je denken. Maar nee hoor! Deze stok is héél bijzonder.
Ten eerste omdat hij net zo lang is als ikzelf (stokken mogen officieel maar tot je oksel komen) en ten tweede vanwege de maffe voorwerpen die ik aan het handvat hang bij wijze van sleutelhanger.

Way, way, way!
Deze stok is mijn scepter, omdat mensen opzij springen, weg schuifelen, halt houden en voor me buigen (dat beeld ik mij tenminste graag in) en hun hulp aanbieden zodra ze me zien zoeken. Eens ben ik zelfs per auto naar mijn paleis gebracht, omdat het regende!
En dan is er nog het Mozes-effect. Ik sta in een drukke winkel en draai me om, en voor mij splijt de massa mensen uiteen om een pad vrij te maken. Heerlijk.

Lichtschijnsel
Deze stok is mijn lantaarntje.
Toen ik net blind werd (ik was een jaar of negentien) voelde het alsof alles was versmald. In plaats van een volledig beeld vol kleur, beweging en details had ik nu enkel dat ene stukje grond onder mijn stokpuntje. De rest wás er gewoon niet. Soms droomde ik dat ik door het donker fietste, en niet van de witte streep af mocht. Want dat was onzichtbaar.
Nu zie ik het anders. Uiteraard is het voor mij niet donker (daar kan ik op zich al een blog over volschrijven!) maar behalve dat is deze stok een lantaarn met naast een lichtbron ook een schijnsel. Het geratel kaatst als licht tegen de bomen, muren, struiken, palen en auto’s. Vleermuisgeklik heb ik niet nodig. Mijn stok maakt herrie genoeg.
Dit noemen ze passieve echolokalisatie. Na zes jaar te hebben geoefend met dit terugkaatsende licht, besef ik opeens dat ik niet meer zonder kan.

Gids
Tot slot; deze stok is mijn trouwe vriend omdat hij mij dingen leert over het leven. Vertrouwen in de mensheid bijvoorbeeld, en een wapen als … Lees verder...