Mijn trouwe stok

Mensen schrijven blogs, sociale media en boeken vol over hun trouwe geleidehond. Wel, ik wil daar een stokje voor steken. Mag ik u voorstellen? Mijn mooie witte blindengeleidestok!
Mijn scepter, mijn lantaarntje, en mijn trouwe vriend.

 

Beschrijving
Deze stok is gemakkelijk te herkennen; wit met twee rode banden eromheen. Het handvat is zwart en aan de punt zit een balletje waarmee hij vrolijk over de grond scharrelt op zoek naar obstakels, texturen en stoeprandjes. Het balletje was, geloof ik, ooit ook wit.
een alledaagse blindenstok, of rolstok, zul je denken. Maar nee hoor! Deze stok is héél bijzonder.
Ten eerste omdat hij net zo lang is als ikzelf (stokken mogen officieel maar tot je oksel komen) en ten tweede vanwege de maffe voorwerpen die ik aan het handvat hang bij wijze van sleutelhanger.

 

Way, way, way!
Deze stok is mijn scepter, omdat mensen opzij springen, weg schuifelen, halt houden en voor me buigen (dat beeld ik mij tenminste graag in) en hun hulp aanbieden zodra ze me zien zoeken. Eens ben ik zelfs per auto naar mijn paleis gebracht, omdat het regende!
En dan is er nog het Mozes-effect. Ik sta in een drukke winkel en draai me om, en voor mij splijt de massa mensen uiteen om een pad vrij te maken. Heerlijk.

 

Lichtschijnsel
Deze stok is mijn lantaarntje.
Toen ik net blind werd (ik was een jaar of negentien) voelde het alsof alles was versmald. In plaats van een volledig beeld vol kleur, beweging en details had ik nu enkel dat ene stukje grond onder mijn stokpuntje. De rest wás er gewoon niet. Soms droomde ik dat ik door het donker fietste, en niet van de witte streep af mocht. Want dat was onzichtbaar.
Nu zie ik het anders. Uiteraard is het voor mij niet donker (daar kan ik op zich al een blog over volschrijven!) maar behalve dat is deze stok een lantaarn met naast een lichtbron ook een schijnsel. Het geratel kaatst als licht tegen de bomen, muren, struiken, palen en auto’s. Vleermuisgeklik heb ik niet nodig. Mijn stok maakt herrie genoeg.
Dit noemen ze passieve echolokalisatie. Na zes jaar te hebben geoefend met dit terugkaatsende licht, besef ik opeens dat ik niet meer zonder kan.

 

Gids
Tot slot; deze stok is mijn trouwe vriend omdat hij mij dingen leert over het leven. Vertrouwen in de mensheid bijvoorbeeld, en een wapen als extensie van je arm en bewust leven in het hier en nu. Op dat laatste wil ik ingaan met een voorbeeldje.

Bij ons vlak voor de J… eh, de supermarkt, kom ik op een punt waar ik geen lijn meer kan volgen, wat ik nu juist zo graag doe. Dus daar sta ik dan, op een soort van grote lege vlakte zonder te weten of ik nog rechtuit loop.
Nou kun je twee dingen doen; als een blinde kip zonder kop op de ingang afstevenen, of rustig stap voor stap vooruitgang boeken en elk obstakel gewoon nemen zoals het komt. Dit laatste gaat uiteraard wat langzamer.
Bij het afstevenen heb je duidelijk je doel voor ogen; de ingang. Loop, loop, loop, loop… Au, een paal! Stomme paal, je staat in de weg! Ga weg of zo, ik heb haast!
Bij het stap voor stap lopen richt je je aandacht niet op de ingang maar op de grond vlak voor je. Je bent blij met iedere stap en doordat je die bewust neemt, kun je elk paaltje zien aankomen en ontwijken. En, je bent dan ook blij met elk paaltje dat je overwonnen hebt!
En voor je het weet, sta je voor de ingang.
Tadaaaaa!

 

Tot zover de verheerlijking van mijn trouwe, mooie, witte, lieve, blindengeleide…stok.
Ik zou hem eigenlijk een naam moeten geven. Wat voor naam zou jij kiezen, als je een stok had? Laat het weten in de reacties!

 

2 gedachten over “Mijn trouwe stok”

  1. Prachtig weergegeven, je gevoelens en emoties en belevenissen. Ben erg onder de indruk.
    Ik heb diep respect voor jou, dat jij je blindheid zo omschrijft, jouw wereld, die op je 19e is afgepakt door een oogziekte…en je moet verder…en je hebt een weg gevonden om verder te gaan. Ik lees niets over je angsten, over je onzekerheid, over je woede op de ziekte….over het feit dat je steeds minder kon zien, of je vrienden bent kwijtgeraakt, die verder gingen met hun leven, of je ouders nog leven.. Of je hulp kreeg van je familie…..of andere hulp…en of je op straat last hebt van mensen die je naroepen, of juist overbezorgd zijn en daarna lekker een biertje pakken…en jou weer vergeten…. Ik heb intense bewondering voor jou! De manier waarop jij met dit gebeuren omgaat!!! Waarom schrijf ik dit? Omdat ik zelf ook een oogziekte heb en dat de kans op blind worden groot is… Wens je veel liefs toe en zicht !! op een fijne toekomst! Alle liefs van Linda

    Beantwoorden
    • Dag Linda,
      Dank je wel voor je lieve en enthousiaste reactie! Ik word er helemaal vrolijk van.
      Maar wat akelig om te horen dat je met een ernstige oogziekte te maken hebt, met misschien zelfs blindheid als gevolg. Ik wil je daarmee heel veel sterkte wensen, want er valt inderdaad een heel stuk weg. Ik hoop dat je net als ik zult ervaren hoe aardig en vriendelijk de mensen zijn, zowel dicht bij je als de voorbijganger op straat. Het is misschien even zoeken naar wat je zelf wil kunnen, en waar je wel wat hulp bij kunt gebruiken. Wat erg goed werkt, is laten merken hoezeer je iemand’s hulp waardeert.
      En boven alles: Blijven genieten. Van alles wat er nog over is. Bijvoorbeeld muziek, een goed boek, vrienden of familie, heerlijke geuren, een hobby, iets grappigs of spannends en liefdevolle momenten.
      Heel veel sterkte Linda, en hou je haaks!

      Rebex

      Beantwoorden

Plaats een reactie