Zo, eens even kijken of er nog leuke filmpjes bij gekomen zijn. De meesten kan ik prima volgen. Hmm, deze titel klinkt interessant. Het verhaal gaat dieper in op een actualiteit. Zo krijgen we eindelijk het hele plaatje te zien. Even luisteren!
Een vlotte stem begint te babbelen, algauw versterkt door gillende mensen, sirenes en geraas. Mijn hart bonst. Harde klanken benadrukken elk woord, als de trailer van een thriller. Ik val zowat van mijn stoel. Zeg, moet dit? Is het al niet erg genoeg wat er gebeurde?
Intens droeve strijkers begeleiden de laatste woorden van een slachtoffer voor ze gruwelijk omkomt. Een mechanisch effect, schraperig en scherp snijdt door mijn ziel. Ze slaan me met muziek. Ze gutsen mijn gehoor. Het ene fragment vermengt zich met het andere; hier gejammer, daar alarm. De verteller praat genadeloos door. Stop, stop! Ik ben overtuigd!
Met een klap wordt alles stil, precies onder de juiste woorden. Dan volgt een hoog, klaaglijk geluid. Hebben ze nou serieus een doodskreet opgenomen en nog uitgezonden ook? Nee wacht. Het is een sirene die voor- en achteruit wordt afgespeeld, tot hij uiteindelijk galmend uitsterft. De verteller begint weer. Hou op. Hou op zeg ik! Ik ben al geschokt en bang en verdrietig! Vertel me alsjeblieft gewoon je verhaal. Laat die veel te mooie muziek en geluiden achterwege. Die zaten er niet in toen het gebeurde. Die voegen jullie toe om mensen te raken, omdat ze anders niet geraakt zijn.
Wat?
Niet geraakt zijn? Door zoveel ellende?
Zijn we dan zo afgestompt, zo ongevoelig dat het alleen nog lukt met knallende geluiden en muziek? Doet het ons dan niets meer tenzij het ons in het oor wordt geschreeuwd?
Kennelijk hebben we het zo prettig in onze warme huizen, met onze volle magen en pijnstillers, dat zaken als geduld, kou, honger of pijn uit ons systeem zijn. Daarom zoeken we iets dat ons kan vertellen: je leeft. Je houdt je adem in. Je hebt een hart, het bonst. Je voelt boosheid en medeleven, strijdlust en triomf. Gelukkig is de film er nog. Of het nieuwsbericht. Of de game. Kruip lekker in die huid, dan voel je tenminste dat je leeft.
Gisteren keek mijn vriendin iets met bombastische muziek. Het bleek een natuurdocumentaire te zijn. Gefascineerd bleef ik staan luisteren. Zoals de verteller sprak, en de muziek speelde, leek het wel een epos. Vol heldenmoed en tragiek…
“En?” vroeg mijn vriendin. “Wat vind je ervan?”
“Heel mooi. Wel anders dan toen ik nog kon zien. Toen hoorde je alleen natuurgeluiden en af en toe een stem, en wat muziek tijdens de jacht. Dit lijkt wel een bioscoop.”
“Tja,” zei mijn vriendin. “Blijkbaar zijn we zo verwend dat we alleen nog aandacht hebben als het flitst.”
Met een schok besef ik dat dat precies de reden is waarom ik luisterfilms ben gaan maken. Een verhaal op zich volstaat niet meer. Een tekst moet plaatjes. Een video moet klanken. En hoeveel lezers heb ik al niet horen zeggen: “Als ik een boek lees, mis ik de beelden.”?
Een boek moet luister worden bijgezet. Daarom dus een luisterboek.
Maar wat dacht je van een verhaal? Enkel een verhaal? Gewoon een stem die vertelt en een luisteraar met verbeeldingskracht?
Durf jij dat te proberen?
Ja, dat durf ik wel. Zeker als het jouw voolrleesstem is!
geweldige stem !