En, creatieveling, wat zou je in het komend leven willen leren?
Ik zou wel willen leren dat je niet alles wat je weet, of denkt, met anderen hoeft te delen. Dat er altijd een uithoekje in je hoofd mag zijn dat alleen jij kent.
Oké. Ga verder?
En dat dat uithoekje zo klein of groot mag zijn als jij maar wilt.
En hoe zou je dat willen leren?
Ik zou iemand kunnen worden die enthousiast is, maar tegelijk niet op wil scheppen. Die het oordeel van de mensen vreest nog voor het is geveld:
Waarom doe je dat/heb je dat gedaan, of niet gedaan? Had je niet beter? Vind je dat je, of vind je dit echt? Leg eens uit?
Dus een combinatie van openhartigheid en verlegenheid? Zeg maar, ambivert?
Zoiets ja.
Lijkt ons een prima plan. We stellen voor dat je één element uitkiest dat jou zo nu en dan helpt herinneren dat je je eigen uithoekje mag hebben. Een element waar je niet dol op zult zijn. Je zult er zelfs een beetje gek van worden. Wij zien hier dat over een jaar of zeventien, een sociaal medium ontstaat dat heel goed bij jouw aversie past.
zeventien? Ben ik dan niet wat jong?
Geen zorgen; je zult er pas tien jaar later hinder van hebben.
Oh-oh. Wordt het erg vervelend?
Soms, maar soms ook niet. Dat is nu juist de grap. Je zult er de zenuwen van krijgen, men zal je er veel negatiefs uit voorlezen, het zal lijken of iedereen door elkaar schreeuwt en dat niemand jou meer face to face inlicht. Maar, let op: Het medium zal jou ook helpen oude vrienden terug te vinden, en je naamsbekendheid te vergroten.
Ja maar, ik ga opscheppen toch niet leuk vinden?
Precies! Die twijfels, dat dubbele gevoel zullen jou steeds helpen herinneren aan je eigen uithoekje, en dat je die altijd mag hebben. Hoe groot of klein ook.
Dus een balans tussen opscheppen en niets meer zeggen.
Juist. Lijkt je dat wat?
Eigenlijk niet, maar het moet wel een uitdaging zijn hè! *Lacht*
*Lacht ook* Handen erop?
Handen erop!