Sprookjes worden sproken

binnenkort verschijnt er op Storytel, Luisterrijk, de luisterbieb en natuurlijk op deze site een bundel sprookjes, of eigenlijk zijn het meer sproken. Het wordt namelijk tijd dat sprookjes in hun oude sinistere glorie worden hersteld. Dit gaat zo:
1. Een paar bekende sproken door de wringer halen.
2. Een paar nieuwe sproken schrijven; die zijn dan automatisch al verwrongen.

Voorbeelden van bekende sproken die de wringer hebben gehad:
De kikker wordt een sluwe hagedis. Roodkapje ontmoet Isengrijn. Doornroosje heeft nachtmerries en de prinses op het witte paard heeft dollartekens in haar ogen.

Voorbeelden van nieuwe sproken:
Gaia komt stiekem in het heelal spelen. Een meisje zoekt haar ultieme verhaaltje voor het slapengaan. De prinses houdt van de draak en de dieren zijn de mensen beu. Ze bellen de verdelgingsdienst.

Fragment uit één der sproken:

De volgende keer: Hoe klinkt een sprookje zonder stem?… Lees verder...

Presentatie rincon – de invloed van geluiden en muziek op een verhaal

Op zaterdag 15 april mocht ik een presentatie houden op Rincon met als onderwerp, welke invloed hebben geluidseffecten en muziek op een verhaal? het werd een geweldige ervaring, met veel leuke interactie en fantastische toehoorders!

Rincon, ook wel Roll Initiative, is Nederland’s eerste conventie voor tabletop roleplaying games (TTRPG). Hier valt bijvoorbeeld Dungeons and Dragons onder, maar nog veel meer soorten bordspellen met elementen van verhaal en rollenspel. Op deze conventie konden zo’n 700 spelers, verkopers en sprekers elkaar treffen om te spelen, kennis uit te wisselen en te shoppen naar bijvoorbeeld zelfgemaakte maps, dobbelstenen en prachtige pionnen.

Zelf heb ik in mijn leven maarliefst één keer een TTRPG gespeeld – een versie van Dungeons and Dragons waarbij niet zoveel creativiteit was vereist – maar ik weet wel wat geluiden en muziek kunnen doen met een verhaal. Of dat nu een film is, een game, een hoorspel of natuurlijk een luisterfilm.
En zo stond ik daar dan, naast de tafel met mijn laptop en boxen. Ik vertelde hoe beelden en graphics ons opvallen, terwijl geluiden en muziek het onderbewuste bespelen. Ik vertelde over het leidmotif en de simpele klankkleur, de bridge, het bed en de sting, over soundscapes en de balans tussen geluid, muziek en stem. Natuurlijk liet ik steeds fragmenten horen ter demonstratie. Het leukst van alles vond ik, te horen hoe deze fragmenten tot de verbeelding spraken van de toehoorders. het was geweldig en ook leerzaam om te horen hoeveel verschillende beelden één muziekstuk kon oproepen in de hoofden van de mensen. Soms waren dat beelden waar ik nooit op was gekomen, en soms ineens precies het beeld dat ik er oorspronkelijk mee bedoelde. Natuurlijk wilde ik niet laten merken dat dat het juiste was, want wat is juist? is het niet aan de luisteraar om te bepalen wat hij ziet? Een kunstwerk heeft een maker nodig, maar ook een ontvanger. Soms is dat voor mij een lesje om te leren, vooral als ik dolgraag iets precies wil overbrengen (het liefst met beeld, geluid, muziek, stem, gevoel!) maar soms is zo’n gesprek met een ontvanger juist een enorme verrijking. Een inkijkje in de verbeelding van een (andere) luisteraar, een uitwisseling van gedachten en fantasie.
Wat is er mooier?… Lees verder...

Lieve Jacov

Lieve vriend en muze,

Vorige week hebben we officieel afscheid van je genomen, maar onofficieel? In mijn hoofd, op papier?
Daar nemen wij geen afscheid. Lieve Jacov, want daar praten we nog even rustig verder.

In de afgelopen dertien jaar hebben we samen veel reizen gemaakt. Als muze en schrijver, spreker en luisteraar, maar vooral ook als twee vrienden die nieuwe en bekende dingen toch weer als nieuw beleefden. Want samen.

We maakten bijvoorbeeld een reis naar Graz, om jouw grote muze Harnoncourt te horen dirigeren. We reisden met de trein en verbleven in een fijn hotel, van waaruit we ook nog muzikale wandelingen en kleine tripjes maakten. Weet je nog, die chauffeur die zo moest lachen zonder dat we wisten waarom, omdat hij zo’n dialect had? En weet je nog, die voetbalsupporters op de laatste avond?
Ook reisden we door alle cantates van Bach, die jij me liet horen en waarbij je inging op muziek, tekst en thema. Elke twee weken kwam ik bij je langs. Eén cantate voor en één cantate na het eten, oftewel jouw goddelijke kookkunst.
Jaren daarvoor reisden we samen door mijn luisterfilms, waarbij je me begeleidde bij het inlezen en afwerken. Hier iets trager voorlezen, daar misschien nog wat geluid… Wanneer jij mijn muziek naspeelde, kreeg die een heel eigen kleur. Ik zet een voorbeeldje onderaan dit blog.

Tijdreizen, maakten we ook. WE deelden oude opnames en haalden herinneringen op aan plaatsen waar wij allebei gewoond hadden, zij het dan twintig jaar na elkaar. En terwijl wij samen vertelden, luisterden en lachten, tikte bij jou de klok door. Dwars door de muziek heen bijvoorbeeld, of door jouw verhaal. Dan ging je hem overschreeuwen, dat was grappig, en als je hem opwond sloeg hij zo snel dat het een soort ADHD-klok werd!

De laatste reis die ik wil noemen is een reis door de belevingswereld.
We liepen in gedachten samen op. Ik wilde altijd weten wat jij van situaties in de wereld vond. En je was er steeds als ik ergens vastliep. Of het nou een vriendschap of een leidmotief was: Jij belichtte de zaak op een unieke manier.
Openheid.
Dat is het woord. Openheid naar alle kanten, mensen en mogelijkheden.

Ik had nog wel meer reizen met je willen maken. Door Händel of Telemann, of de rest van de Engelse hitlijsten uit de jaren 80. Of naar verjaardagen, kerstfeesten en etentjes bij je lieve … Lees verder...

Audio op maat minus de muziek

Lieve bezoeker, dat is lang geleden! Hoe gaat het met je?
Hier gaat het goed, al zou de radiostilte dat misschien niet suggereren. Wat er dan allemaal gebeurde, terwijl die radio niet uitzond? Daar zal ik je de volgende keer meer over vertellen.
Voor nu wil ik vooral even dit nieuws met je delen:
De muziek gaat verdwijnen uit audio op maat.
Ik heb gemerkt dat het componeren en remixen van muziek mij beter afgaat in de hobbymatige sfeer, en naar die sfeer wil ik de muziek dus terugbrengen. Uiteraard blijf ik luisterfilms illustreren met muziek, want zonder geluid of muziek zijn het luisterboeken. Die zijn ook leuk!
Natuurlijk blijf ik met veel plezier audio editen, teksten redigeren en inlezen op maat. Dus mocht je een tekst willen laten inspreken, een audiobestand laten schoonmaken of een tekst willen oppoetsen, mail me dan gerust via contact@rebexluisterfilms.nl. Ik zie uit naar je ideeën!… Lees verder...

track 5 in samenwerking met Mike Schipper

De afgelopen tijd heb ik voor Mike Schipper’s Youtube-kanaal de vijfde track mogen maken, welke meteen ook de eerste track vormt van een drieluik waarin Celtische en synthesizermuziek elkaar vinden met als thema: the pirate kingdom.
Hier is deel 1 van dit drieluik:

En hier is het vervolg:

Zodra het derde deel af is, mixt Mike Schipper de stukken achter elkaar tot het een verhaal vormt, dat Mike je met veel plezier zal vertellen.… Lees verder...

The trance of Egypt

Enkele weken terug mocht ik voor de muziekhoek van Mike Schipper’s Youtubekanaal, https://www.youtube.com/channel/UCJzzAKdlIijnLtORJsyrR2w , een track maken getiteld: The trance of Egypt. Het verhaal dat Mike hiermee vertelt beslaat het leven van een pharao, van geboorte tot het moment waarop zijn tombe wordt gesloten. Wil je met hem meewandelen op deze levensweg, dan kun je hem luisteren door hier te klikken:
Lees verder...

Liefhebber van achterstevoren gedraaide muziek

Ergens in het jaar 1996 raakte de tape van een cassettebandje in de kreuk.
Daar begon het allemaal mee. Het bandje kraakte wat, bleef even stil en opeens klonken de spelcomputer, de parkietjes en de stemmen achterstevoren. Eerst VOND ik het vooral gek, maar algauw het mooiste dat er bestond! Ik begon bandjes te verkreukelen om het nog een keer te horen, en rende regelmatig naar mijn ouders omdat ik de boel gesloopt had. Die opnames waren me dierbaar, maar dat weerhield me er niet van het af en toe nog eens te proberen.

Recept voor achterstevoren gedraaide muziek en/of een kapotte tape::
1. Men neme een cassettebandje en haalt er wat tape uit.
2. Dit verfrommel je in je handen tot het helemaal in de knoop raakt.
3. Laat de tape los en draai met je duim aan één van de tandwieltjes tot de tape weer helemaal op de spoel zit.
4. Tot slot doe je het bandje in de cassettespeler en zet deze aan.
Nu kunnen er drie dingen gebeuren:
Hij kraakt even en speelt gewoon verder waar hij is gebleven,
Hij kraakt even en doet niks meer; de tape is gebroken en je kunt je bandje gedag zeggen, of de breuk opzoeken en met een stukje op maat geknipt plakband repareren.
Of hij kraakt even, en tadaaaa! Speelt het stukje achterstevoren. Hoera! Je hebt nu een dof, vernaggeld stukje tape! Geniet van de verdraaide woorden, aanzwellende echo’s en enge muziek.

Gelukkig kwam ik er jaren later achter dat je een bandje ook gewoon achterstevoren kon afspelen. Hiervoor had je een viersporenrecorder nodig. Het werkte heel simpel: Je deed er een bandje in op kant a, en liet kant b afspelen. Die klonk dan achterstevoren. Wat een mooi, helder geluid, en dat zonder iets te slopen! Ik kon er uren naar luisteren. Dat je met een viersporenrecorder ook muziek kon mixen of een hoorspel kon opnemen, was bijzaak.

Mijn bandjes heb ik inmiddels gedigitaliseerd, maar je hoort nog steeds dat ik ermee heb zitten klieren. Dan kun je toch beter digitaal de boel omdraaien? Hoor deze luisterfilmmuziek van Rebex in reverse:
Lees verder...

Geluiden en muziek hoeven echt niet altijd

Zo, eens even kijken of er nog leuke filmpjes bij gekomen zijn. De meesten kan ik prima volgen. Hmm, deze titel klinkt interessant. Het verhaal gaat dieper in op een actualiteit. Zo krijgen we eindelijk het hele plaatje te zien. Even luisteren!

Een vlotte stem begint te babbelen, algauw versterkt door gillende mensen, sirenes en geraas. Mijn hart bonst. Harde klanken benadrukken elk woord, als de trailer van een thriller. Ik val zowat van mijn stoel. Zeg, moet dit? Is het al niet erg genoeg wat er gebeurde?
Intens droeve strijkers begeleiden de laatste woorden van een slachtoffer voor ze gruwelijk omkomt. Een mechanisch effect, schraperig en scherp snijdt door mijn ziel. Ze slaan me met muziek. Ze gutsen mijn gehoor. Het ene fragment vermengt zich met het andere; hier gejammer, daar alarm. De verteller praat genadeloos door. Stop, stop! Ik ben overtuigd!

Met een klap wordt alles stil, precies onder de juiste woorden. Dan volgt een hoog, klaaglijk geluid. Hebben ze nou serieus een doodskreet opgenomen en nog uitgezonden ook? Nee wacht. Het is een sirene die voor- en achteruit wordt afgespeeld, tot hij uiteindelijk galmend uitsterft. De verteller begint weer. Hou op. Hou op zeg ik! Ik ben al geschokt en bang en verdrietig! Vertel me alsjeblieft gewoon je verhaal. Laat die veel te mooie muziek en geluiden achterwege. Die zaten er niet in toen het gebeurde. Die voegen jullie toe om mensen te raken, omdat ze anders niet geraakt zijn.

Wat?
Niet geraakt zijn? Door zoveel ellende?
Zijn we dan zo afgestompt, zo ongevoelig dat het alleen nog lukt met knallende geluiden en muziek? Doet het ons dan niets meer tenzij het ons in het oor wordt geschreeuwd?

Kennelijk hebben we het zo prettig in onze warme huizen, met onze volle magen en pijnstillers, dat zaken als geduld, kou, honger of pijn uit ons systeem zijn. Daarom zoeken we iets dat ons kan vertellen: je leeft. Je houdt je adem in. Je hebt een hart, het bonst. Je voelt boosheid en medeleven, strijdlust en triomf. Gelukkig is de film er nog. Of het nieuwsbericht. Of de game. Kruip lekker in die huid, dan voel je tenminste dat je leeft.

Gisteren keek mijn vriendin iets met bombastische muziek. Het bleek een natuurdocumentaire te zijn. Gefascineerd bleef ik staan luisteren. Zoals de verteller sprak, en de muziek speelde, leek het wel een epos. Vol heldenmoed en tragiek…
“En?” vroeg … Lees verder...

Sociale media – een levensles

En, creatieveling, wat zou je in het komend leven willen leren?

Ik zou wel willen leren dat je niet alles wat je weet, of denkt, met anderen hoeft te delen. Dat er altijd een uithoekje in je hoofd mag zijn dat alleen jij kent.

Oké. Ga verder?

En dat dat uithoekje zo klein of groot mag zijn als jij maar wilt.

En hoe zou je dat willen leren?

Ik zou iemand kunnen worden die enthousiast is, maar tegelijk niet op wil scheppen. Die het oordeel van de mensen vreest nog voor het is geveld:
Waarom doe je dat/heb je dat gedaan, of niet gedaan? Had je niet beter? Vind je dat je, of vind je dit echt? Leg eens uit?

Dus een combinatie van openhartigheid en verlegenheid? Zeg maar, ambivert?

Zoiets ja.

Lijkt ons een prima plan. We stellen voor dat je één element uitkiest dat jou zo nu en dan helpt herinneren dat je je eigen uithoekje mag hebben. Een element waar je niet dol op zult zijn. Je zult er zelfs een beetje gek van worden. Wij zien hier dat over een jaar of zeventien, een sociaal medium ontstaat dat heel goed bij jouw aversie past.

zeventien? Ben ik dan niet wat jong?

Geen zorgen; je zult er pas tien jaar later hinder van hebben.

Oh-oh. Wordt het erg vervelend?

Soms, maar soms ook niet. Dat is nu juist de grap. Je zult er de zenuwen van krijgen, men zal je er veel negatiefs uit voorlezen, het zal lijken of iedereen door elkaar schreeuwt en dat niemand jou meer face to face inlicht. Maar, let op: Het medium zal jou ook helpen oude vrienden terug te vinden, en je naamsbekendheid te vergroten.

Ja maar, ik ga opscheppen toch niet leuk vinden?

Precies! Die twijfels, dat dubbele gevoel zullen jou steeds helpen herinneren aan je eigen uithoekje, en dat je die altijd mag hebben. Hoe groot of klein ook.

Dus een balans tussen opscheppen en niets meer zeggen.

Juist. Lijkt je dat wat?

Eigenlijk niet, maar het moet wel een uitdaging zijn hè! *Lacht*

*Lacht ook* Handen erop?

Handen erop!… Lees verder...