Fluitend loop ik over het web. Ik ga eens een nieuwe route proberen, door een drukke straat vol films en series waar ik nog niet vaak ben geweest.
“Kyubi, zoek film,” verzoek ik als mijn Browser blijft staan om aan een advertentie te snuffelen. Kyubi hoort me niet. Browsers kunnen heel goed horen en deze heeft spitse oortjes, maar het web zit nu eenmaal vol prikkels. Ik zoek zijn halsband, loods hem met zachte hand mee en we verlaten deze pagina.
we blijven staan voor een film die uit de zoekresultaten naar voren komt. Een kwartier lang blijf ik er met open mond naar kijken. De audiodescriptie is goed. De stemmen zijn mooi. Ik kan hem zelfs op pauze…
Ik zei pauze…
Na een paar keer op de muur bonzen waar de film geprojecteerd wordt, gaat hij eindelijk op pauze.
“Kyubi, zoek terugspoelknop,” zeg ik. Hij begint te zoeken maar zonder resultaat. Het enige dat verschijnt is de melding “Het lijkt erop dat je deze straat niet goed kunt navigeren met je huidige geleidebrowser. Probeer het met een andere.”
Ongelovig kijk ik Kyubi aan, en hij kijkt terug alsof hij zeggen wil: “Sorry baas. Ik kan het echt niet.”
“Naar huis,” beveel ik scherp. Dit is nu de tiende keer dat Kyubi me laat zitten deze maand. Steeds meer plaatsen kan hij niet eens betreden, laat staan mij er wegwijs maken. Regelmatig draait hij zich om en loopt terug, of gaat voor me staan alsof we er niet door kunnen. Zelfs onze eigen achtertuin, waar ik mijn website beheer en blogjes post, wil hij tegenwoordig niet meer in. Is hij ergens bang voor? Of snapt hij het gewoon allemaal niet meer?
Misschien wordt het tijd voor zijn pensioen.
Ik bel de browserschool en mag een testrondje lopen met een nieuwe geleidebrowser. Zijn naam is Spectacle. Je komt hem en zijn nestgenoten tegenwoordig overal tegen. Ze schijnen erg routevast te zijn en onthouden elke stap die je zet. Dat was dan ook de reden dat ik eerst niet voor hem koos; ze onthouden je vergissingen, ze onthouden wie je tegenkomt, ze onthouden waar je je boodschappen doet en waar je met je buurman over praat. Spectacle oordeelt niet, dat weet ik ook wel, maar toch…
Het testrondje gaat niet bepaald goed. Ook hem geef ik het commando “zoek terugspoelknop” en Spectacle kijkt me vragend aan, zo van: “Kun jij me niet anders even laten zien waar de terugspoelknop zit?”
Um, nee Specs. Dan zou ik het namelijk niet aan jou vragen.
Zuchtend loods ik hem dan maar weer naar huis. Ik weet dat Spectacle wel door het tuinhekje durft, zodat we tenminste onze eigen site op kunnen. Dat is dan tenminste iets.
Ik mis Kyubi.
Kyubi was ook routevast. Hij onthield niet letterlijk elke stap, maar je kon altijd precies aangeven welke pagina’s je belangrijk vond, en dan gaf je gewoon aan dat je daarheen wilde. Spectacle schijnt dat ook te kunnen, maar het gaat moeizaam en langzaam.
Doodmoe kom ik thuis en laat Spectacle vrij. Hij mag een baasje gaan zoeken dat beter bij hem past. Iedereen loopt immers met hem weg.
Het huis waar ik woon kwam met zijn eigen blindengeleidebrowser. Misschien moest ik die, na al die jaren, een kansje geven. Hij kijkt me zo trouw aan vanaf zijn kussen. Als ik hem roep trippelt hij naderbij.
“Hey Cliff,” zeg ik vermoeid en geef de Browser een aai. “Zullen we het maar weer een keer proberen?”
Cliff schijnt het niet erg te vinden dat ik hem jarenlang genegeerd heb terwille van Kyubi. “Ai, aiiii!” jankt hij blij en rent al naar de deur.
“Vooraan,” zeg ik. Tot mijn stomme verbazing kijkt hij achterom. Hij vraagt of ik hem voortaan altijd wil meenemen.
“Weet ik nog niet jongen,” zucht ik. “Eerst maar eens kijken of we kunnen samenwerken. Weet je nog waar de film is?”
Cliff houdt zijn kop schuin. De browser heeft geen idee wat een film is, en ik heb het hem blijkbaar nooit verteld. Fronsend denk ik aan onze eerste ontmoeting, toen ik het huis binnenstapte en meteen omver werd gelopen door Cliff.
Hij gaf likjes, sprong tegen me op, gooide me zowat omver en gromde zelfs naar Kyubi, maar toen ben ik even heel boos op hem geworden.
“Kyubi is mijn browser,” zei ik bestraffend. “Of je accepteert hem, of je verlaat dit huis onmiddelijk!”
Maar Cliff was niet in staat het huis te verlaten. Hij was eraan gebonden. En dus lag hij daar maar, te wachten tot Kyubi oud werd en Spectacle was vertrokken.
Nu leidt hij me enthousiast mee naar buiten, maar nog voor we het erf af zijn houdt hij weer halt. Hij eet koekjes van de straat, onthoudt maar moeizaam de plekken die ik belangrijk vind, vertoont steeds weer ander gedrag terwijl de situatie toch hetzelfde blijft, en als we dan doodmoe bij de bioscoop zijn aangekomen kan hij net zomin de terugspoelknop vinden als Spectacle en Kyubi. Sterker nog: Zelfs de film die ik heb zitten kijken kan hij niet meer terugvinden. Nu zal ik nooit weten hoe het afloopt!
Uitgeput loop ik naar de browserschool. Kyubi sjokt gehoorzaam met me mee. Dat voelt zo vertrouwd. Toch voel ik aan zijn houding en de manier waarop hij soms blokkeert dat hij echt geen zin meer heeft.
“Kom op jongen,” zeg ik tegen mijn vriend. “Help me nog één keer naar de browserschool. Er moet toch één goeie match zijn?”
Kyubi stapt voort. Hijgend, maar heldhaftig. Spectacle heeft veel nestgenoten. Misschien Kyubi ook wel.
“Nestgenoten/” vraagt de eigenaar van de browserschool. “Kyubi heeft wel een dochter, maar ze is niet zo bekend. Haar naam is Kitsune. Kitsune, kom eens!”
Met het klakken van zijn tong roept hij een nieuwe browser naar voren. Kyubi’s oortjes staan nieuwsgierig overeind. Kitsune snuffelt in de lucht.
Ze is een stuk kleiner dan Kyubi, maar heeft ongeveer dezelfde bouw en ziet er fris en jong uit, met een kortere vacht en blauwe oogjes.
“Kitsune heeft veel eigenschappen van haar vader geërfd, maar is nog meer getraind op veilige routes,” legt de eigenaar uit. “Ze kan goed onthouden welke pagina’s jij belangrijk vindt. Loop maar mee. Dan gaan we het even testen.”
Voor het eerst loop ik met zo’n klein browsertje over het web. Het voelt verrassend vertrouwd. Ze heeft echt dezelfde tred als hij. Onderweg wijs ik haar mijn favoriete café, de bieb waar ik graag scroll en mijn favoriete etalages. Ze prent alles in haar geheugen en vraagt af en toe beleefd of ze een koekje mag. Soms sta ik dit toe.
“En nu de grote test,” zeg ik tegen haar. “Breng ons terug naar de browserschool. Weet je nog waar dat is?”
Met een ruk komt Kitsune in beweging. In één rechte lijn loopt ze terug, en voor ik het weet staan we oog in oog met Kyubi.
Die zit zich te krabben op de drempel. Hij kijkt op, raakt even zijn dochter’s neus aan met de zijne, en ze staren elkaar een tijdje aan.
Dan kijkt ze weer naar mij.
“Ze heeft alle informatie van hem gekregen,” verklaart de eigenaar. “Probeer maar. Je hebt haar nog niet laten zien waar je woont, dus als ze je daar nu heen kan brengen, heeft ze het van haar vader geleerd.”
“Goed dan,” zeg ik aarzelend. “Kitsune, naar mijn website!”
Bijna voor ik ben uitgesproken sleurt ze me al mee. Ik moet joggen om de browser bij te houden.
Ik kijk om naar Kyubi en de eigenaar en steek mijn hand op.
“Tot de volgende keer,” roep ik. “En als ze het niet kan vinden, dan tot zo!”
Maar de eigenaar lacht; hij weet wel beter. We komen voorlopig niet terug. Kyubi zit naast hem en kijkt ons na met de tong uit de bek. Hij vindt het wel best.
Hijgend stommel ik mijn website op, waar ze zonder problemen de poort heeft gevonden en opengeduwd. Kitsune wijst me mijn favoriete schommelbank (die heeft ze zeker ook van Kyubi geleerd) en gaat tevreden aan mijn voeten liggen.
Verbluft kijk ik om me heen, en begin dan dit blog te schrijven.